Christos Charisis

Η δουλειά μου χαρακτηρίζεται σε μεγάλο κομμάτι της από την αντίστοιξη διαφορετικών στοιχείων. Η σειρά με τις «καρέκλες» μας τοποθετεί μπροστά σε αντικείμενα τα οποία έχουν φορτιστεί με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι καρέκλες μετατρέπονται σε σώματα. Η αδρανής ύλη αποκτά όχι μόνο ζωή αλλά και ταυτότητα ενώ το χρηστικό μετατρέπεται σε σημαίνον. Στην αμέσως επόμενη δουλειά παίρνοντας τα υλικά από τις καρέκλες, φτιάχνω κομμάτια από σώματα. Σε μία φωτογραφική performance «φοράω» τα σώματα αυτά. Πάσχοντα ή γερασμένα σώματα, ουλές, τατουάζ και στήθη μας φωνάζουν ότι είμαστε όλοι αυτοί που αγαπήσαμε, συναναστραφήκαμε, αγγίξαμε. «Εμείς είμαστε οι άλλοι». Χωρίς πρόθεση μνημειοποίησης, παρουσιάζω το ανθρώπινο σώμα στην πιο απογυμνωμένη εκδοχή του, αυτήν της φθοράς. Περνώντας από τις εγκαταστάσεις στη ζωγραφική, επαναδιαπραγματεύομαι τους παιδικούς και κατα συνέπεια ενήλικους φόβους μας. Με τραγική ειρωνεία, πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια η παιδική αθωότητα μεταφέρεται σε ένα απόκοσμο τοπίο. Στα τελευταία μου ζωγραφικά έργα απομονώνω με τον φωτογραφικό φακό του κινητού τηλεφώνου μου κομμάτια του σύχρονου αστικού τοπίου και τα ζωγραφίζω. Η παρουσίαση της τελευταίας αυτής δουλειάς είναι μία ζωγραφική εγκατάσταση που αποτελείται από 11 έγχρωμα ζωγραφικά έργα με αστικά τοπία, μία ασπρόμαυρη νεκρή φύση και ένα αυτοπορτρέτο, δημιουργώντας ένα τρίγωνο ανάμεσα στην καθημερινότητα μου, την τέχνη και τον ίδιο μου τον εαυτό.

                                                                                                      Xρήστος Χαρίσης